14. Met zijn allen in een sporthal: Life To Us met Sure

Het Life To Us waar ik eind jaren negentig bij kwam spelen, was geen liedjesmachine. Ik was verbaasd dat er agenda-afspraken gemaakt werden om nieuwe nummers te maken. Dat deden de bandleden twee-aan-twee of met zijn drieën. Zo ben ik ook een aantal keren met de gitaar op de rug naar bassiste Leontien in Haarlem afgereisd om met haar en zangeres Rebecca ideetjes uit te werken tot nummers. Met Tunnelfist en andere bands speelden we en dan kwamen er liedjes. Thuis afspreken deden we soms om een idee uit te werken, maar de meeste ideeën ontstonden in het oefenhok, waar we er ter plekke nummers van maakten.



Zo werkte het bij Life To Us niet. Wat niet wil zeggen dat de band geen mooie nummers tot stand bracht, integendeel. Alleen was het een doelbewuste en geplande krachtsinspanning. Daarin kwam voorzichtig enige verandering nadat ik een jaartje had meegespeeld. Ik denk niet dat ik een betere muzikant was dan de anderen, maar wel dat ik vrijer speelde. Ik gooide er regelmatig een ideetje tegenaan in de oefenruimte. Vaak werkte dat niet, maar soms wel. Zo ontstonden enkele nieuwe liedjes zoals Football en Sure.



Op enig moment besloten we dat we in de nieuwe bandsamenstelling enkele nieuwe ideeën zouden opnemen, aangevuld met bestaand werk zoals we het op dat moment vertolkten. Een streep in het zand: vanaf hier luister je naar Life To Us anno nu. We wilden dat niet meteen met alle toeters en bellen doen in een professionele opnamestudio, maar beginnen met een proefopname in vrijblijvende setting.

Het werd een sporthal in Haarlem-Schalkwijk, door Jeroen en Max aangeduid als Hercules. Maar onder die naam vind ik de zaal niet terug op kaart. De band had daar in een eerdere incarnatie, met voorman Michiel, ook opnames gemaakt en die sessies waren goed bevallen. Zo kwamen we ook in de huidige bezetting daar terecht. Er was een jongeman, Ruben heette hij, die het geluid deed. Hij was een kennis van één van de bandleden. Hij stelde de apparatuur op en dirigeerde ons door de opnames. We hebben patat gehaald en bier gedronken, maar we bleven niet slapen. Ik ben op de fiets teruggereden naar de bollenschuur in Hillegom, om de volgende dag weer op te draven voor het vervolg. In de tijd van Michiel bleef de band steevast slapen. Uit toewijding, om de volgende ochtend meteen door te kunnen gaan. Zo werkte het niet bij het Life To Us waarin ik speelde. Toen kropen de bandleden 's avonds graag in hun eigen bedje . De middag van de tweede dag dronk ik teveel bier, zittend, later liggend, op een dikke mat waarop men tijdens gymlessen salto's maakt.



Luisterend naar de opnames, hoor ik dat we soepeltjes speelden. We namen drum, bas, toetsen en gitaar ineens op, maar zonder zang. Die kwam later. Ik herinner mij niet of Rebecca vervolgens ter plekke heeft ingezongen of later elders. Ik vind de geluidskwaliteit pover, maar ben fan van ons spel. We zitten strak in elk liedje en zijn goed op elkaar ingespeeld. Rebecca is in topvorm. Ze heeft hier echt haar stijl gevonden. Ik ben er altijd trots op geweest dat iemand die zó goed kan zingen met onze voorvrouw was.



Overigens heeft Jeroen in Tomorrow een bijna exacte kopie neergelegd van de drumpartij van Siamese Twins van de The Cure. Ik heb dat nooit geweten totdat hij mij, eerst zonder nadere toelichting, een link toestuurde van een live-uitvoering van het liedje. Juist ja. De man die mij regelmatig "de plagiaatkeizer" noemt...



Vandaag spraken Jeroen en ik elkaar. Hij weet werkelijk niks meer van deze opnamesessie. Niet eens een glimp van een herinnering dient zich aan. Ik heb hem de liedjes van de cd opgestuurd en ze kwamen als een verrassing voor hem. Niet dat hij de nummers niet kent, maar deze opname ervan is hem vreemd. Nou jaaaaaa! Ik herinner mij meer, maar niet alles. Juni 1999 heb ik op de cd geschreven. Het zal kloppen. Denkend aan de sessie, kwamen gaandeweg meer beelden boven.

Hoe kan dat nou?

Het enige wat ik kan bedenken, is dat zowel Jeroen als ik het in die jaren waanzinnig druk hebben gehad met de muziek. We speelden allebei in minstens drie bands tegelijk: Tunnelfist, Life To Us en Zahnfleisch. Jeroen zelfs in vier, namelijk ook nog Paper Moon . Al deze bands schreven nummers, werkten aan albums en traden op. En dat naast onze reguliere banen. Het kwam voor dat ik op donderdag met Tunnelfist optrad, vrijdag vermoeid en katterig in de bollenschuur aantrad voor een mixage van liedjes van Zahnfleisch, vervolgens zaterdag met Life To Us de boer op ging, om de zondag af te sluiten met het inspelen van gitaarpartijen voor het nieuwe Tunnelfist-album. Daarnaast deed ik het meest regelwerk voor Tunnelfist en álles voor Zahnfleisch. Voor de lol en uit plichtsbesef stortte ik mij, samen met Louis, op opnames door bevriende bands in de bollenschuur. We zaten een weekend met de Non Americans uit de IJmond. De band van een goede vriend van Jeroen maakte pompende, op Amerikaanse leest geschoeide rock. Eén van de nummers heette dan ook, heel toepasselijk, Rock On. We gebruiken de titel nog steeds in onze bandapp op Signal. "Lekker gespeeld weer, mannen. Rock on!" Ook de band Nijmeegse band Theo kwam voorbij, waarin de broer van Mirjam, de vrouw van Jos gitaar speelde. We hadden en erg leuk weekend met de heren in de schuur. De rest van de week werkte ik en ging ik de stad in met vrienden. Een concert in Paradiso, de Melkweg of het Patronaat, bier en wodka in café De Tuin, P96, Het Genootschap der Geneugten of Karpershoek. Dat heeft vast ook niet bijgedragen aan de werking van het geheugen.



Wat ik me nog wél herinner, is dat we enige tijd na voltooiing van de opnames op een doordeweekse avond met de hele band naar Halfweg zijn getogen om te luisteren naar de mix die Ruben gemaakt had. Met enkele vrienden bewoonde Ruben een negentiende-eeuws pand aan de doorgaande weg van Amsterdam naar Haarlem, op het rijtje van de oude suikerbietenfabriek. Hij liet het resultaat van zijn inspanningen schallen door de ruime huiskamer met de hoge plafonds.

Het was een proefopname, waarop nooit een serieus vervolg is gekomen in een echte studio. We gingen erna wel de IJmuidense popbunker van Henk Suurling in, maar daar speelden we andere liedjes, zoals I Wanna Say No (When I Mean It) , niet de liedjes uit Hercules. En I Wanna Say No hebben we dan weer deels opnieuw laten mixen en masteren in de Heartland Studios van Wilmer Wolf, waarover ik in een eerder verhaal al eens vertelde.



De cd met de vier liedjes van de Hercules-sessie kwam bovendrijven in mijn archief, is gisteren publiek gemaakt en dit is het fragmentarische verhaal dat eraan vast zit. Een tussendoortje dat ook altijd een tussendoortje is gebleven, toch een heel aardige indruk geeft van de geoliede rockmachine die Life To Us toen was.

Veel plezier ermee!

Martijn Rutte, 17 februari 2024 Met foto's van Eric de Vogel.