8. Hij speelde in een boyband: Zahnfleisch met Blijf Jij Maar Lekker Thuis, live in Orpheus, Apeldoorn

Jeroen speelde ooit in de band Mischa, genoemd naar de voorvrouw en zangeres. In Mischa speelde ook Martin, op bas. Voor Zahnfleisch, ons Nederlandstalige muziekproject (zie ook Bunker van de dood en Pity) zochten we begin van deze eeuw een bassist, omdat we van de studio naar het podium wilden.

We hadden behoefte aan een pauze van Tunnelfist waarin de spanningen opliepen, ondanks, of dankzij, het redelijke succes van cd-verkoop en optredens. Zahnfleisch was, denk ik, een ontsnapping voor ons alle vier. Moeiteloos muziek maken zoals we ooit begonnen, zonder discussie over de liedjes, want die schreef ik allemaal zelf, inclusief het gros van de teksten - een paar zijn van de hand van Jeroen. Geen inspraak, geen gedoe, zo goed mogelijk spelen en daarmee het publiek proberen te overtuigen. Jos en Louis gingen samen zingen, Jeroen deed gewoontegetrouw de drums, ik de gitaar en op de opnames ook de toetsen en regelmatig de bas.

Voor optredens hadden een praktisch probleem: Louis kan niet tegelijk zingen en bassen, in elk geval niet de partijen van Zahnfleisch die toendertijd in de studio door hem, Boudewijn en mijzelf werden ingespeeld. We moesten dus een bassist vinden. Jeroen opperde Martin. De band Mischa lag op haar gat en Martin had misschien wel oren naar een nieuw muzikaal avontuur.



Hij is een technisch vaardig bassist die noten leest. Dit laatste in tegenstelling tot de meeste muzikanten met wie ik speel. Van hem heb ik menig akkoordje geleerd, waarvan ik het bestaan niet eerder bevroed had. Hij brengt een suggestie altijd op zijn allercharmantst, dus niemand van de niet-notenlezers hoeft zich bedreigd voelen. Pikant detail: Martin is begonnen als muzikant in een boyband. Ik laat hem hieronder zelf aan het woord:

"
De boyband was opgericht door Peter van Asten, de producer achter bands als de Dolly Dots en Centerfold, maar ook de ontdekker van Gordon. Een gladde prater met bijbehorend staartje. Hij diste allerlei smakelijke verhalen op, onder andere over een zangeres van Centerfold die in de studio extra gestimuleerd moest worden om te komen tot de juiste kreun in de zang.



We namen met hem een paar nummers op waar ook videobeelden van bestaan. Die heb ik ooit aan Jeroen laten zien. Onze arme zanger moest heel hoog tientallen keren 'Like in an Indian summer' zingen, telkens opnieuw. Een mooi tafereel. Dat was overigens in de studio van Arnold Mühren, bassist van The Cats, aan de dijk in Volendam waar zo'n beetje alle palingpopliederen zijn opgenomen.

Later was ik daar trouwens nog eens, om auditie te doen voor de achtergrondband voor Twarres. Twarres was op een of andere manier ook bij Peter terecht gekomen. Heel lieve mensen, de zangeres had haar moeder meegenomen. Ik ben het niet geworden, uiteindelijk. Onbegrijpelijk natuurlijk.

Anyway, de boyband mocht naar een kledingmagazijn om kleren uit te zoeken. Ik werd in zwarte spijkerstof uitgedost: de mysterieuze stille jongen op de achtergrond. De droom van alle fans in Japan, waar we heen zouden gaan op toernee. We hebben verschillende namen gehad en 't was 't allemaal net niet" Q, Silverstone, Tom Tiddler's Ground, Dickie And His Willies.
"

Van die toernee is het niet gekomen, maar Martin kwam wél de gelederen van Zahnfleisch versterken. We boften. Een zeer betrouwbare, steady kracht met een gave voor overal doorheen meanderende baspartijen en een uitstekend muzikaal gehoor. En een bijzonder aardige kerel. Net als alle bassisten die ik ken, rookte hij toendertijd trouwens als een schoorsteen. Dat mocht toen nog in de oefenruimte.



Met Zahnfleisch hebben we jaren regelmatig opgetreden, van Den Haag tot Arnhem, van Eindhoven tot Apeldoorn. In het clubcircuit en in kroegen. Het liedje bij dit verhaal, op een tekst van Jeroen, is opgenomen in Orpheus in Apeldoorn. We waren daar gevraagd voor een kort optreden met publiek uit een zorginstelling. Enthousiaste bezoekers die vrolijk de maat meesloegen op de armleuning van de stoel, terugpraatten vanuit de zaal en met de armen meewuifden op de cadans van de muziek. Overigens hebben Louis, die het nummer zingt, en ik de tekst behoorlijk verbouwd. Ze is daarmee een stuk grover geworden. Jeroen zal een zinsnede als "Dan mag je neuken met je wijf" niet gauw in een tekst opnemen.

Aan dit optreden hielden we, behalve een leuke live-opname door Fabrizio, een goede bekende van Jeroen uit de Apeldoornse muziekscene, ook een nevenproject over. Eén van de organisatrices bleek zelf te zingen, teksten te schrijven en met een kinderkoor te werken. Was het eerste contact stroef, doordat Jos zoek was kort voor we het podium op moesten, later ontdooiden de verhoudingen. Jos was heel vaak onvindbaar net voor een optreden, daar keken wij als band al lang niet meer van op, maar voor boekers en zaalwachten was het, begrijpelijkerwijs, vaak nagelbijten. Doorgaans dook hij een paar minuten voor tijd op met een nonchalant "Hallo mensen, beginnen we?"

Jeroen en ik raakten in gesprek met de organisatrice. Ze vroeg ons de muziek te maken onder een tekst van haar, getiteld "Eerlijk zijn." We spraken af, dat ze ons die zou opsturen. Ik schreef er een piano- en gitaarpartij bij, Jeroen kwam met een drumpatroon. We spraken af bij haar thuis op een woonboerderij in de IJsselvallei. Haar man had voor ons allen heerlijke pasta gekookt, waarna hij de deur uitging. In de tot muziekruimte omgebouwde stal gingen we van start. Al snel werd duidelijk, dat onze muziekvriendin niet alleen een liedje wilde opnemen, maar ook andere plannen met ons had. Wij deden ons best elke avance te negeren, wat niet eenvoudig was, want ze drukte zich steeds weer dicht tegen ons aan onder het mom van: "Hoe speel je dit? Hoe doe je dat?" Op een gegeven moment zat ik letterlijk klem tussen haar borsten, onderlijf en het klavier. Het zweet brak me uit. Rustig doorspelen, Martijn, rustig doorspelen.

Later die avond kwam gelukkig één van haar pupillen uit het zangkoor langs om een stukje mee te zingen. Dat brak de spanning. We namen de partij, hup hup, in een aantal takes op, bouwden af en sprongen in onze bolides, terugscheurend naar Arnhem respectievelijk Amsterdam. Het mixen en masteren hebben we op afstand geregeld, van het resultaat verschillende versies op cd gebrand en opgestuurd. Zij mocht kiezen. Ik weet niet, of er nog iets van geworden is. Het was nochtans een mooi nummer met een leuke tekst. We doopten het muziekprojectje "Caro En De Krekels." Misschien brengen we het nog eens uit. Contact met de tekstschrijfster en zangeres hebben we verloren. Met Martin spelen we nog steeds. Naast Boudewijn en Louis, bast ook hij partijen in voor NS Dansorkest. Martin en Louis doen dat meestal individueel in de studio, met Boudewijn spelen Jeroen en ik bij voorkeur live alle drie onze partijen in. Zo is de werkwijze gegroeid in de loop der jaren. Met Martin heb ik ook een tweetal liedjes voor de aankomende rock-opera van NS Dansorkest gemixt. Er zullen er nog meer volgen. Zoals gezegd, heeft hij een fijn muzikaal gehoor, waar ik steeds dover word. Dat krijg je van 30 jaar naast Jeroen en zijn drums staan. De foto hieronder is van Martijn en Louis anno nu, tijdens een gelegenheidsoptreden op een feestje.



Martijn, 6 januari 2023